Saguaro...

Ons ontbijt in het hotel was goed gesorteerd maar in de ontbijtruimte was het niet erg schoon. Veel geknoeid, maar dat kwam ook door de apparatuur. Een koelkastdeurtje die zo moeilijk open gaat dat de hele koelkast verschuift, een sinaasappelsapautomaat die ellenlang nadruppelt en een cornflakesmachine die bij 1 druk zoveel cornflakes in je bakje stort dat de helft er naast ligt. Het was een aardig hotel maar ook wel vergane glorie. Geen onvoldoende maar ook niet zo best.
We wilden vandaag beginnen met het westelijke deel van Saguaro National Park. We dachten er even heen te rijden maar dat viel tegen. Doordat we ons totaal verreden hebben we ongeveer een uur van onze tijd verspild. Om kwart voor 11 waren we in het park. Na een bezoek aan het Visitor Center zijn we de Bajada Loop Drive gaan rijden. Een hele mooie dirt road door een prachtig stukje Sonoran Desert. Een hele hoge concentratie saguaro’s is in dit deel van het park te zien. Van hele jonge, nog zonder zijarmen, tot hele oude met heel veel zijarmen. Het ene uitzichtpunt is nog mooier dan het andere. We hebben een paar kleine stukjes gelopen. B.v. naar een megagrote saguaro gewoon tussen de andere cactussen door. Je merkt dan wel direct hoe belangrijk het is om te zorgen dat je een goed richtingsgevoel hebt en zonodig hulpmiddelen moet gebruiken. Als je er 100 meter in bent gelopen heb je werkelijk geen idee meer welke kant je op moet. Na veel stoppen, rondkijken en nog wat klauterwerk op rotsen reden we de west-unit uit. Op naar de oostkant, volgens onze navigatie 70 km rijden. Kost je dus een uurtje aangezien je door Tucson heen moet. Onderweg passeerden we nog het Pima Air en Space Museum waar we in 2010 waren en het enorme vliegtuigkerkhof waar afgedankte vliegtuigen van de Amerikaanse luchtmacht staan. Wat een enorme hoeveelheid!
Toen we aankwamen aan de oostkant van Saguaro National Park ook hier nog even langs het Visitor Center. Deze was under construction dus veel meer dan wat tafeltjes en een klein museumpje kwamen we niet. Ook hier de loop drive gaan rijden, de Cactus Forest Drive. Deze is volledig geasfalteerd, dus makkelijk te rijden. We kwamen weer tot de conclusie dat de westkant mooier is. De concentratie cactussen is aan de oostkant gewoon lager. Maar we weten nu ook waarom. We zagen foto’s uit 1935 waarop een enorme hoeveelheid saguaro’s te zien was. In de jaren 60 is er een koudefront geweest in dit gebied met vorst. Een saguaro gaat dood als de temperatuur meer dan 20 uur achtereen onder nul is. En dat was toen het geval. Veel saguaro’s zijn toen verdwenen. Begin jaren 80 waren er eigenlijk geen jonge saguaro’s meer in dit gebied en men dacht dat het afgelopen was. Maar de natuur herstelde en spontaan ontstonden er weer jonge saguaro’s. Het gaat nu de goede kant op maar het zal waarschijnlijk nooit meer worden wat het ooit was. Bovendien ligt de stad Tucson dicht tegen het nationale park aan en dat komt de natuur ook niet ten goede.
Zo rond een uur of 3 vertrokken we naar Las Cruces, New Mexico, onze slaapplek voor vannacht. Wel eerst een paar bakjes meloen en een Mexicaans ding (geen idee hoe het heet) gehaald als lunch. Tijdens de lunch kwam Stefanie er achter dat haar onderbeen vol cactusnaaldjes zat. Waarschijnlijk iets te dicht bij een cholla gestaan die wanneer je hem aanraakt naaldjes met weerhaakjes afvuurt. Een schrapen met een creditkaart en hopelijk alles eruit. Zo niet dan merk je het vanzelf.
We reden Interstate 10 op in oostelijke richting en we moesten dit nog 350 km volhouden. Blik op oneindig, cruise control aan, muziekje op en rijden maar! Verschillende landschappen onderweg maar hoofdzakelijk veel leegte maar ook groen. Dat is logisch want we zagen een paar vette buien in de omgeving en hebben er zelf ook 1 getrotseerd. Om half 8, een uur verloren want hier is het weer Mountain Time, reden we de parkeerplaats van het Days Inn hotel op. Een vriendelijke ontvangst van een donkere dame aan wie alles groot was. Wel jammer dat het een overduidelijk huisdiervriendelijk hotel is. Toen we onze deur openden ging er in de kamer naast ons een blafsirene aan. We hopen maar dat die honden vannacht hun mond houden.
Schuin aan de overkant gegeten bij de Applebee’s. Eindelijk een keer een rustige, maar een nadeel is dan dat je tafelheer ongeveer 10 keer vraagt of alles smaakt. Dat deed het trouwens weer opperbest!
Terug in onze kamer kwamen we tot de conclusie dat dit de slechtste kamer van deze vakantie is. Lange zwarte haren op de deken, kauwgom in de vloerbedekking en gewoon niet echt schoon. Jammer maar het lijkt erop dat dit de eerste onvoldoende voor een hotel wordt. Het is niet anders.

Groetjes uit Las Cruces