Laatste...

Tja, het was zover. De laatste dag…
Na het ontbijt spullen bij elkaar gepakt op de kamer. Onze goedkope IKEA-kussens hebben we aan het hotel geschonken. Hier moesten we nog wel een sprintje voor trekken omdat de housekeeping dame onze kamer in ging toen wij er net uit waren. Snel alles in de auto en de hoek om. Anders komt ze met onze kussens achter ons en moeten we ze ergens anders zien kwijt te raken. Mijn slippers hebben na 3 zomers ook hun beste tijd gehad dus ook deze in de hotelprullenbak gedropt.
We moesten vandaag nog 4 dingen doen voordat we naar het vliegveld gingen. Prince, naar de outlet, naar de Walmart en als afsluiting naar de Taco Bell. Hadden we de jongens beloofd.
Eerst richting Chanhassen naar de Paisley park studio en woonhuis van Prince. Na zijn overlijden is het nu al een soort bedevaartsoord geworden. Geweldig! De hekken hangen vol met paarse dingen, foto’s, kledingstukken, teksten et cetera et cetera. Ook wij hebben letterlijk een duit in het zakje gedaan. Een paars plastic zakje met daarin een papiertje met wat woorden en wat Nederlandse munten. Op een groot doek hebben we onze namen toegevoegd. Een groot musicus die helaas niet meer onder ons is. Zoals het er nu naar uit ziet wordt er een museum gevestigd in Paisley Park. Als dat gebeurt dan zal dat voor ons zeker een reden zijn om nog eens terug te gaan. 6 jaar geleden waren we er ook en toen kon je met de auto tot de voordeur. Nu zijn de hekken dicht en wordt de boel streng bewaakt. Toch is er veel beweging van mensen en auto’s binnen de poorten. Geen idee wat ze allemaal doen…
Na dit opnieuw indrukwekkende bezoek zijn we naar de Twin Cities outlet gegaan. De jongens hebben beiden een paar nieuwe Nike’s gescoord en wij voor de verandering beiden nog een paar Converse gympen. Ook de Walmart nog even bezocht voor wat laatste spulletjes en de jongens een plezier gedaan met een verlate lunch bij Taco Bell. Zou een leuk fastfood restaurant voor Nederland zijn.
Om kwart voor 4 kwamen we aan bij terminal 2 van Minneapolis/St. Paul International Airport. Even illegaal geparkeerd bij de haal- en brengplekken. Ik wilde namelijk bij de balie van Alamo vragen of ik de auto ook bij terminal 2 mocht inleveren in plaats van bij terminal 1 waar we de auto een maand geleden moesten ophalen. Dat zou ons een treinrit met de bagage schelen. Je komt toch altijd met meer bagage terug dan waarmee je heen gaat. De Alamo-man was zeer vriendelijk en zei dat dat natuurlijk geen probleem. Mooi! We zijn het vliegveld weer afgereden omdat we nog iets anders wilden aantrekken en slotjes aan de tassen wilden doen. Om half 5 waren we weer terug en hebben we de auto ingeleverd. Dit ging vlot en zonder problemen. Gisteravond hadden we in het hotel al ingecheckt voor de vlucht dus de tassen inleveren ging ook snel. Zelfs de security-check ging vlotjes. Kijkend op de schermen zagen we dat het vliegtuig dat ons naar IJsland zou brengen met vertraging zou binnenkomen. Helaas gebeurde dat ook. We moesten eigenlijk om half 8 vertrekken en we vertrokken pas om half 9. We hadden wat speling op IJsland maar niet veel. Blijft toch altijd bijzonder om vanaf de USA in oostelijke richting te vliegen. Je haalt de tijd in dus het is heel kort donker. Om 10 voor half 7 in de ochtend landden we op IJsland en we moesten om 10 over half 7 weer vertrekken. Snel het vliegtuig uit dus…maar helaas…de slurf werkte niet. We konden er niet uit, moesten weer gaan zitten en het vliegtuig moest een stukje achteruit. Uiteindelijk stapten we om kwart voor 7 uit. Rennen naar de douane, maar daar aangekomen maken die mensen natuurlijk niet heel veel haast. Daarna trap af, weer trap op en aangekomen bij de gate niemand meer te zien behalve 1 dame in het Icelandair-mantelpakje. We konden nog mee. Trapje weer af de bus in want ons vliegtuig stond een eind verderop. Eénmaal in de bus, geen chauffeur. Pfffff… Wij waren met zijn vieren samen met nog een ander Nederlands echtpaar die ook uit Minneapolis kwamen. Chauffeur kwam aangesjokt, wilde de deuren dichtdoen, werkte er een deur niet. Moest hij weer uitstappen om de deur handmatig dicht te doen. Ging lekker allemaal. Maar we kwamen bij het vliegtuig waar de stewardess ons onder aan het trapje stond op te wachten. Het vliegtuig was vol maar onze stoelen waren nog netjes vrij. We beleven toch nog wel even staan, want er moest natuurlijk ook nog bagage komen. Dat van ons! Ineens kwam er een karretje aan met een paar tassen. Dat waren de onze. Eindelijk konden we vertrekken.
Om 1 uur in de middag kwamen we aan op Schiphol waar Gerard ons stond op te wachten.

Het einde van een opnieuw supergeweldige USA-reis!

Groetjes uit Zevenaar