Bochten...

Wat een geweldig ontbijt hadden we in ons Best Western Date Tree hotel in Indio. Alles was er. Scrambled eggs, bacon, hasbrowns, yoghurt met verse aardbeien en nog veel. Ook hier weer eens goed koffie. Dit was één van de beste hotels tot nu toe.
Eerst maar eens tanken, maar dat viel niet mee. Voor het eerst een tankstation in Amerika gevonden waar een creditcard niet wordt geaccepteerd. Alleen debit en cash was de mededeling van de Mexicaans uitziende dame in slecht Engels. Na een tijdje toch een tankstation gevonden nadat we langs veel “tankstations” waren gekomen zonder pomp met alleen nog een dakje. Raar gebied…
Nadat we ons even hadden verreden hadden we op een gegeven moment de weg langs Salton Sea gevonden. We waren hier in 1999 en het was toen al vergane glorie en dat is niet anders geworden. Wat een bende overal!
Net voorbij het “prachtige” Salton Sea Beach wilden we rechtsaf de Salton-Borrego Seaway op. Helaas afgesloten maar wel een omleiding. Je kon kiezen links of rechtsaf. Daarna geen bord meer gezien voor de verdere omleiding. Dus maar een beetje op eigen richtingsgevoel en dat werkte. We kwamen weer op de juiste weg maar nu aan de goede kant van de werkzaamheden.
Na het passeren van het bord Anza Borrego Desert State Park kom je in een mooi woestijnlandschap terecht. Dit is de Colorado-woestijn. Veel ocotillo’s, kleine cactussen, cholla’s en superdroog. Maar eigenlijk toch wel mooi aal vinden wij de Mojave en de Sonoran Desert mooier. In Borrego Springs kwamen we langs Casa del Zorro, het hotel waar wij in 1999 sliepen toen we op huwelijksreis waren. Leuk dat het er nog is.
Na nog een stuk woestijnlandschap kom je in heuvels die sterk doen denken aan Zuid-Frankrijk. Wel heel erg veel bochten en het schiet dus voor geen meter op. De bochten werden ook Neil teveel en hij werd behoorlijk misselijk. Hij is voor in komen zitten met het raam open en het rijtempo nog wat verder omlaag gebracht. Na nog een aantal kilometers bochten zijn we gestopt en heeft Neil een tijdje gebogen buiten de auto gestaan. Het ging allemaal net goed maar voor de zekerheid maar een zakje op schoot. Nog 10 kilometer afgezien voordat we op de Interstate aankwamen. Intussen hadden we een bericht van Gerard en Annie dat zij al in het hotel waren en ook al waren ingecheckt. Ook onze kamer was al ingecheckt. We zitten naast elkaar, alleen gescheiden door de ijs- en frisdrankmachine, naast het zwembad op de begane grond.
Wij waren om 1 uur bij het hotel in San Diego en hebben daar eerst met zijn allen wat broodjes gegeten en wat gedronken. Rond half 3 met zijn allen in onze auto (6 zitplaatsen) en naar Coronado gereden. We reden langs Silver Sand State Beach en besloten eerst naar het strand te gaan. Heerlijk zo’n anderhalf uur in de Pacific gezwommen. Een heel mooi breed strand en het water was lekker. Wel behoorlijke golven en stroming dus voorzichtig en niet te ver er in.
De volgende stop was het Coronado hotel, één van de meest gefotografeerde hotels ter wereld. Een groot wit hotel met torentjes, dakkapellen en rode dakpannen. Dusdanig luxe dat het aan ons niet besteed is. Via de grote brug en downtown naar Cabrillo National Monument. Daar kwamen we aan om kwart over 5, maar helaas, 5 uur dicht. Morgen een nieuwe kans. Wel zijn we op het schiereiland naar het militair kerkhof geweest. Zeer indrukwekkend! Hier liggen mariniers, soldaten, piloten, kortom iedereen die iets voor de USA in welke oorlog dan ook heeft betekend kan hier begraven worden. Vanaf deze plek heb je een fenomenaal uitzicht over San Diego aan de aan de kant van de baai.
Vanaf het schiereiland was het 30 km terug naar het hotel in het zuiden van San Diego, een paar kilmeter van de Mexicaanse grens. We zijn met zijn zessen gaan eten bij Applebee’s en zitten nu nog even bij het zwembad. Temperatuur hier is zeer aangenaam. Niet heet maar zeer behaaglijk.
Morgen nog veel te doen in San Diego.

Groetjes uit San Diego