Sliden...

Vannacht matig geslapen. De bedden waren echt te krap en als je op de rand terecht kwam dan werd het matras zo wiebelig dat je er bijna naast lag. Het ontbijt daarentegen was prima verzorgd.
Vandaag stond Slide Rock State Park op het programma. Stefanie en ik waren daar in 1999 geweest en we wilden het de jongens ook laten meemaken. Het was nog even spannend of het weer goed genoeg was, maar gelukkig was dat prima. Het is een State Park dus je moet toegang betalen. Nadat we dat hadden gedaan en onhandig onze zwembroeken hadden aangetrokken (Amerikanen zijn nogal preuts) zochten we en mooie plek aan de rand van de natuurlijke glijbanen. De mooie plek hadden we snel gevonden. De wilde Oak Creek heeft zich een pad door de rode zandsteenrotsen gebaand en zo natuurlijke glijbanen gevormd.
De jongens zijn meteen begonnen met glijden en met cliff diven. Niet zo hoog hoor, maar hoog genoeg om het zeer spannend te maken. Heerlijk trouwens om op een afstandje te kijken naar al die mensen die plezier hebben. Oude, jonge, dikke, dunne, grappige mensen, alles hebben we gezien. Maar het mooiste was, iedereen had lol! Behalve één oudere man, hij gleed uit en viel keihard met zijn hoofd op de rotsen met als gevolg veel bloed. Voordat we er erg in hadden stonden er al meerdere Amerikanen hulp te bieden. Dat moet je Amerikanen nageven, als er iets gebeurt zijn ze de eersten die komen helpen.
De jongens hebben de hele dag in het water gelegen en ook wij hebben de glijbanen uitgeprobeerd. Gaaf! Tegen drieën zijn we vertrokken omdat we nog naar Sunset Crater wilden. Bovendien werd het weer slecht en we kwamen behoorlijk nat bij de auto. Weer de onhandige zwembroekenwisseltruc en de auto in voor een bliksembezoek aan Sunset Crater National Monument. Daar hebben we een korte trail gelopen, maar je er nu veel minder vrijheid dan toen we er 19 jaar geleden waren. Je moet op de paden blijven en je mag niet meer op het lava lopen. Dus het specifieke klingelende lavasteengeluid hoor je alleen als je er met steentjes op gooit en niet doordat je er op loopt. Maar zeker de moeite waard om nog even te kijken.
Omdat we nog 90 mijl naar Holbrook moesten rijden hebben we Interstat 40 gepakt. Onderweg nog even gestopt in Winslow op de Route 66. Natuurlijk bij de standbeelden van Glen Frey en Don Henley van the Eagles. Die staan op een hoek in Winslow. Wie kent de tekst van the Eagles niet: Standing on the corner, in Winslow, Arizona. Weer een muziekplekje afgestreept op mijn bucketlist.
Ook nog op de vluchtstrook moeten stoppen met bij alle andere auto's vanwege keiharde hoosbuien. Zo veel regen dat je echt niet verder kon rijden. Hier is Nederland nu jaloers op.
Rond 7 uur waren we in Holbrook. We zijn gaan eten in het Italiaanse restaurant waar we al eerder aten. Verrukkelijk! En waar eet je met z'n vieren voor 45 dollar? En wat is het toch heerlijk dat je in Amerika onbeperkt water bij je eten krijgt in plaats van die dure flesjes Spa Blauw in Nederland...
Ook in ons hotel hadden we al eerder geslapen. De Travelodge in Holbrook is ook nog steeds van een uitstekende kwaliteit. Holbrook is opnieuw een fijne plek om te zijn.

Groeten uit Holbrook