Nog een keer...

Vandaag stond opnieuw Canyonlands National Park op het programma. Maar nu gingen we naar de zuidkant, the Needles Unit. Als je van de hoofdweg af gaat is het nog 32 mijl naar de ingang van het park. Op nieuw een prachtige route met kaarsrechte Amerikaanse wegen en bochtige canyonwegen.
We waren mooi op tijd in het park en we vingen aan met the Slickrock trail. Een hele mooie wandeling over slickrocks met een aantal prachtige uitzichtpunten. Dit was opnieuw een ervaring om nooit te vergeten voor ons allevier. Wel weer behoorlijk wat water verbruikt. En een ander dingetje: Net zoals twee jaar geleden heb ik mijn enkel verstuikt maar nu de rechterkant. Het gebeurde ongeveer halverwege de wandeling. Ik stapte van een rots en dacht dat ik er al was. Maar het was net iets dieper dus ZWIK! Leek in eerste instantie mee te vallen, maar in de loop van de dag kreeg ik wat last en nu in de avond is de enkel lekker dik geworden en kan ik gelukkig vertrouwen op de zwachtelkwaliteiten van zuster Stefanie. Komt wel weer goed, nadat mijn enkel eerst alle kleuren van de regenboog heeft gehad.
De tweede wandeling was de Pothole trail. Opnieuw een wandeling over slickrocks met overal gaten/kuilen in de rotsen. Helaas geen water in de potholes dus was het aardig, maar niet heel verheffend. De uitzichten daarentegen waren wel weer prachtig.
Een zandweg van het aantal mijlen bracht ons dicht bij The Needles, de pilaarvormige rotsen waar dit deel van het park naar vernoemd is. Veel foto- en filmmomentjes.
De laatste wandeling was een korte, maar wel een mooie. De …. Trail. Deze voert over zanderig terrein langs een oude cowboyverblijfplaats onder de rotsen. De ‘meubels’ staan er nog. Je loopt onder overhangende rotsen door totdat je via twee ladders bovenop op de rotsen terecht komt. Niet lekker voor verzwikte enkels en mensen met hoogtevrees maar wel heel gaaf om te doen.
Intussen was het eind van de middag geworden en na een bezoek aan het Visitor Center gingen we op weg naar Blanding. Na een rit van anderhalf uur kwamen we aan bij Abajo Haven Guest Ranch. Een ranch helemaal in het achterland. Eigenaar Bill stond ons al op te wachten en reed met zijn auto voor ons uit naar onze cabin. Een prachtige houten hut midden in de natuur, waar we al direct wilde kalkoenen en herten zagen. Grote geweien buiten en binnen zorgen voor de aankleding en het linnengoed is zeer goed bijpassend. In een aparte hut bevindt zich het sanitair met weer een bijpassend douchegordijn. Daarop zijn afbeeldingen van beren en herten te zien. Wat een waanzinnige plek! Stefanie en Neil zijn nog een klein stukje gaan lopen en zagen in een boom een aantal condors zitten. Nolan en ik (met ingepakte enkel) ook daar naartoe, maar helaas, condors gevlogen…
Maar alles is hier mooi en ook de geur is heerlijk. De lucht lijkt op deze plek echt schoner om dat je ver weg zit van de drukte.
We staan vroeg op morgenochtend om nog zo lang mogelijk te genieten van deze omgeving. Bill zorgt voor de koffie.

Groeten uit Blanding