Boog...

Na het wat karige ontbijt vanochtend onderweg gegaan vanuit Chicago. We zijn eerst een paar uurtjes gaan rijden dwars door Illinois. Het landschap is niet echt spectaculair, zeg maar gewoon saai. Plat en maïs, dan heb je het eigenlijk volledig omschreven. Dus perfect om over de snelweg in korte tijd een grote afstand af te leggen met in de auto flink wat countrymuziek voor het perfecte USA-gevoel. Onderweg wel een groot stuk parallel gereden aan de oude Route 66. Leuk!
Rond kwart voor 1 kwamen we aan in Springfield, de hoofdstad van Illinois. Daar eerst de graftombe van Abraham Lincoln bezocht. Een enorme tombe met een grote needle erop waar hij samen met z’n vrouw en 3 van zijn 4 kinderen begraven ligt. Eigenlijk best een mooie plek en ook redelijk druk bezocht. Na dit bezoek richting het State Capitol in Springfield. Daar wat gefotografeerd en gefilmd. Springfield is een mooie, opgeruimde stad volledig in het teken van Lincoln.
Rond half 3 waren we weer onderweg, nu naar St. Louis, Missouri. Daar kwamen we tegen vieren aan. Van grote afstand zie je de Gateway Arch al en als je op de brug over de Mississippi de stad in gaat heb je een prachtig uitzicht over de Gateway Arch en de skyline van de stad. De Gateway Arch is trouwens hoger dan welk gebouw in de stad dan ook. We hebben voor 4 dollar (goedkoop!!) geparkeerd aan de oever van de Mississippi.
Na het parkeren eerst een kaartje gekocht voor een boottocht van een uur over de Mississippi. De raderboot vertrok om half 5 en het was een prachtige tocht. Eerst een stuk naar het noorden, daarna richting zuiden. Het was warm (96 F) maar prachtig. Het rad van de raderboot werkt overigens alleen nog maar voor de sier, maar goed. Ook vanaf de boot is de Gateway Arch super indrukwekkend.
Na de boot eerst een loempiaatje gegeten bij de loempiakraam. Was best lekker, maar het was wel jammer dat ongeveer de gehele inhoud van de frituurpan door de loempia was opgezogen. Nolan had de pech dat bij een hap de inhoud van zijn halve loempia op straat lag en hij alleen nog een zo goed als lege huls vast had. Na de loempia twijfelden we…. Gaan we naar boven in de Gateway Arch of niet? Toch besloten om het te gaan doen. Tickets gekocht, we kregen wat korting omdat we een Annual Pass van de National Park Service hadden, en vijf minuten later stonden we te wachten bij liftdeurtje 7. Let wel, deurtje! Ongeveer 1 meter 50 hoog! Er is een noordelijke lift en een zuidelijke lift met elk 8 deurtjes met achter elk deurtje plek voor 5 personen. Toen de deur openging snapten we waarom werd gevraagd of er iemand claustrofobisch was. Dat moet je echt niet zijn. Ik kon niet staan en net rechtop zitten en gelukkig waren we met vier, want met vijf is het echt krap. De lift had ongeveer een oppervlakte van een vierkante meter. Erg spannend dus. Hij doet er 4 minuten over om boven te komen. Gelukkig zitten er 2 raampjes in de deuren waardoor je onderweg wel wat binnenkant van de Arch ziet. Hoofdzakelijk trappen en bedrading. Eénmaal boven is het onwaarschijnlijk mooi. Ook daar krap, ik kon net rechtop staan. Redelijk kleine raampjes die schuin naar beneden staan. Je kijkt dus naar beneden, terwijl je op je buik ligt. Adembenemend…192 meter hoog en je kijkt zo loodrecht naar beneden dat je de 2 voeten van de Arch ziet. Een tijdje boven gebleven, waar je trouwens ook voelde dat de boel bewoog door de wind. De jongens vonden het beneden behoorlijk eng voor we gingen, maar genoten nu enorm. Ze hielden niet op met praten en fotograferen evenals Stefanie en ikzelf. Je hebt boven een prachtig uitzicht over de stad en over de Mississippi. Je moet toch weer een keer naar beneden, dus na ongeveer 3 kwartier weer het liftje in. Naar beneden duurt ongeveer 3 minuten omdat de zwaartekracht je een handje helpt. Eénmaal beneden bleven de jongens nog steeds praten, wat een adrenaline. Ze beleven nu alles een stuk intenser dan 2 jaar geleden. Beneden nog naar het museum geweest en daarna wat souvenirs gekocht. Buiten begon de zon zo langzamerhand onder te gaan, waardoor de Gateway Arch nog veel mooier wordt. Wat een waanzinnig bouwwerk. Zo gaaf! We konden nog wel uren blijven kijken, zitten op de grote trappen onder de Arch. Rond kwart over 8 vertrokken we toch maar richting hotel waar we om kwart voor 9 aankwamen. Helaas te laat om nog te zwemmen, waar Nolan van baalde, maar nog wat gaan eten en de was gedaan. Onze kamer is prachtig.
Morgen een rustige dag. Morgenochtend skypen met het thuisfront, daarna een paar uurtjes onderweg en morgenmiddag vroeg in het hotel in Tell City, Indiana. Lekker zwemmen en relaxen.

Groeten uit St. Louis