Hoog...

Vanochtend een prima ontbijt in ons Days Inn hotel. Zelfs een eitje ontbrak niet. Rond half 10 vertrokken we richting Chicago. Al na een kwartiertje reden we Chicago binnen, maar pas om kwart over 11 hadden we de auto downtown geparkeerd. En dat zonder files… Wat een enorme stad en wat een skyline. De skyline wordt gedomineerd door de Willis Tower (voorheen Sears Tower) van 442 meter hoog (met antenne 527 meter hoog).
Bij de parkeergarage onze auto achtergelaten, deze werd op de plek gezet door een medewerker van de garage. Direct gaan lopen naar de halte Michigan Avenue van de Chicago Watertaxi. Een vorm van openbaar vervoer met de boot. Het was maar een wandelingetje van 5 minuten. We konden eigenlijk direct instappen en hebben een dagkaart gekocht. Super deze vorm van vervoer! Met de boot tussen de wolkenkrabbers. Onwaarschijnlijk gaaf! Na een overstap kwamen we met de boot aan in Chinatown. Daar wat rondgelopen en een smoothie genuttigd. Lekker. Voordat we de boot terug namen hebben de jongens nog even in de Chinatownse speeltuin gespeeld. Ondertussen was mijn camcorder SD-card vol en heb ik deze verwisseld. Dit laatste lijkt niet spannend, maar later in dit verhaal blijkt dat dit toch best spannend was… Op de watertaxi terug heb je een fenomenaal uitzicht op de stad. We zijn uitgestapt bij Madison Avenue om naar de Willis Tower te gaan. We wilden graag naar boven, maar we waren, als zuinige Hollanders, natuurlijk eerst nieuwsgierig naar de prijs. Dit bleek 57 dollar voor ons vieren te zijn. Dat vonden we acceptabel. Kaartjes gekocht en met de supersnelle lift naar boven. De snelheid is 9 meter per seconde. Je voelt het in je oren. Boven op het Skydeck is het uitzicht adembenemend. Verdieping 103 op 412 meter hoogte. Je kijkt prachtig over de stad, het Lake Michigan etc. Bij superhelder weer kun je 4 staten zien, te weten Illinois, Michigan, Indiana en Wisconsin. Wat ontzettend gaaf is bovenin Willis Tower dat zijn de 4 glazen uitstulpingen aan het gebouw. Deze steken anderhalve meter uit en zijn volledig van glas, inclusief de bodem. Als je hierin gaat staan/zitten kijk je dus 412 meter loodrecht naar beneden. Is een vreemd gevoel bij de eerste stap, maar een geweldige ervaring. Na uitgebreid te hebben rondgekeken en nog een keer op het glas te hebben gestaan, een paar souvenirs gekocht. Daarna weer met een noodgang naar beneden. Weer vreemde oren, alsof je van een berg afrijdt. Na een korte wandeling langs een enorme bouwput weer de watertaxi genomen terug naar Michigan Avenue. Langs de Trump Tower gelopen, nog even langs de North End Shops en naar de parkeergarage. Even 28 dollar afgetikt en met de auto langs het meer downtown uitgereden Interstate 55 op naar Willowbrook, een voorstad van Chicago. Daar is ons Super 8 motel. Toen we de spullen uit de auto haalden, dacht ik even de piepschuimen koelbox op te pakken. Nadat ik deze uit de auto pakte brak deze in grote stukken uiteen met als gevolg grote hilariteit van Stefanie. Was een leuke geweest voor Funniest Home Videos. De blikjes Sprite, de appels en bananen, alles over de grond. En het water (van de gesmolten ijsblokjes) over mijn schoenen, broek en cameratas. Dus aangekomen op onze, overigens prima kamer, direct de cameratas uitgepakt om te kijken of alles droog was gebleven. Dit was gelukkig zo, maar ik kreeg toch de schrik van mijn leven. Ik was de volle SD-card die ik had gewisseld kwijt. Paniek! Hij zat niet in de cameratas, evenals het lege doosje van de nieuwe SD-card. Ik zat na te denken en wist het zeker, deze waren van mijn schoot gevallen in de speeltuin toen ik ze aan het verwisselen was. Wat nu? Terugrijden naar de speeltuin en hopen dat we het terugvinden. De kans is klein, maar toch maar proberen. Na een dik half uur in de auto waren we weer in Chinatown, nadat de jongens onderweg erg verdrietig waren. We baalden allemaal verschrikkelijk. Ik ben naar de speeltuin gelopen en heb een Chinese familie gevraagd om op te staan van het bankje waar wij ook hadden gezeten. Dit deden ze zonder problemen. Helaas, geen SD-card. Gelopen vanaf daar naar het watertaxi-station, helaas nog steeds geen SD-card. Shit, bijna twee uur film WEG! Met afhangende schouders en gebogen hoofd terug naar de auto en zwijgend weggereden. Nadat we de hoek om gingen toch nog een keer terug samen met de jongens. Nog steeds niks… Weer de auto in en helemaal zwijgend terug gereden richting hotel. We realiseerden ons dat we de opnamen echt kwijt waren. Ik nam het mezelf ontzettend kwalijk dat ik onzorgvuldig was geweest. Vlakbij het hotel kwamen we tot de conclusie dat we eigenlijk geen honger hadden, dus gingen we maar direct naar het hotel. De jongens waren achterin in slaap gevallen. Stress maakt blijkbaar moe. In de lift van het hotel bedacht ik me dat ik niet IN het zakje met de reinigingskwastjes voor de lens had gekeken. Deze zaten nl. achter dezelfde rits als de sd-cards. Stefanie dacht hetzelfde. We kwamen de kamer binnen, waar dat betreffende zakje lag, Stefanie tilde het zakje op en wat lag daar? DE SD-CARD! YES! Het doosje was door de nattigheid van het koelbox incident aan het plastic zakje van de kwastjes gaan kleven. Toen ik de tas leegmaakte heb ik het zakje eruit gehaald, waar dus aan de onderkant dat doosje geplakt zat…Dit had ik niet gezien.
Gelukkig teruggevonden, anders blijft het altijd een smetje en had ik vannacht slecht geslapen. Ineens hadden we weer trek, maar eerst zijn de jongens nog gaan zwemmen. Daarna toch nog wat gegeten bij Denny’s om de hoek.
Trouwens, door onze bonustocht van anderhalf uur in totaal naar Chinatown, hebben we wel een stukje Chinatown gezien, die we vanmiddag niet hadden gezien. Dat was mooi, maar interesseerde ons op dat moment niet zoveel.

Een enerverende dag…

Groeten uit Willowbrook